Loopdoel na heupblessure

Nog meer rusten is geen optie bij mij (ik word er zelfs lastig van). Ook me bij de situatie neerleggen of aanvaarden dat ik geen 3 x 7 meer ben is een NO-GO. Dus de inspector Morse in mij ging op zoek. Echo, MRI, röntgenfoto's, afspraken met dokters, vastelling van een lichte heupdysplasie (afwijking in mijn heup waardoor de heupkom niet helemaal gesloten is en er dus meer druk komt op een bepaald deel van de heup), loopanalyse, 2e opinies, podoloog... Alles passeerde opnieuw de revue.

Het doet me erg denken aan mijn vorige knieblessure. Het lijkt dezelfde rollercoaster van emoties te zijn met dezelfde start als de vorige keer 'hmmmm, je hebt geen goeie heupen en zal daarmee zeker geen marathons meer kunnen lopen' of 'halve marathons zouden beter zijn voor jou' met de bijhorende tranen en hartzeer inclusief tot  'met veel corestability, stretching, mobiliteitsoefeningen en krachttraining zie ik dit toch wel goedkomen hoor'. Oef!

Alleen deze keer ben ik geleerd. Ik zal niet proberen nóg meer te rusten, ik zal mijn gewricht niet om de 3 maand laten volspuiten met gel noch cortisone en afwachten of het beter gaat. Nee bij mij helpt dat niet. Deze keer meteen ACTIE. Om alles wat sneller te laten gaan (tegenwoordig duurt een afspraak maken bij een specialist bijna 2 maand), had ik al actie ondernomen en de info van de loopanalyse die ik deed bij Running & More en bij de podoloog, nam ik mee naar de dokter. Zo kon de dokter zijn advies geven op basis van mijn (meer persoonlijke) input.

Ook mijn steunzolen op maat hebben hun beste tijd gekend. Omdat die zolen - in tijde van mijn knieblessure - een goeie boost hebben gegeven aan het herstel, geloof ik er nu ook voor de volle 100 % in dat die opnieuw zullen bijdragen tot een betere loophouding en betere looptechniek.

Dus, terwijl mijn nieuwe steunzolen in opmaak zijn, maakte ik vandaag kennis met een nieuwe kinepraktijk hier om de hoek. Ik voelde meteen een klik en kon met heel mijn geschiedenis bij haar terecht. Ook zij minimaliseerde de zware woorden van de dokter en gaf mij energie om ervoor te gaan. 

Dussss mijn doel van dit jaar,.... Barcelona marathon (7 november) schrijf ik toch nog niet helemaal op mijn buik en er is zelfs een sprankeltje hoop dat het tóch nog goedkomt. Definitief inschrijven, daar wacht ik nog even mee (via ASICS Frontrunner heb ik sowieso een startbewijs, maar inschrijven = echt gaan). Hierbij beloof ik plechtig aan mezelf dat ik meer oefeningen zal doen en meer zal stretchen. Ook mijn knieblessure werd daardoor opgelost, dus ik moet gewoon daaraan blijven denken als motivatie en kracht om door te gaan. Enkel zo zal die 2e marathon (hopelijk opnieuw) pijnvrij lukken. Fingers crossed. 

Laat nu net die marathon, inclusief bijhorende trainingen er naartoe, mij zo gelukkig maken. Ik had een dipje en kon dit niet direct aan iets toeschrijven. Ik bleef me maar afvragen waarom ik me soms zo down voelde. Mijn 'euro' is gevallen toen ik thuis kwam van de kiné en mijn loopschoenen in het rek zette. Trainen voor een marathon laat me voelen dat ik leef, daarin kan ik me volledig uitleven, daar kan ik al mijn energie en mijn passie in kwijt. Trainen voor een marathon, dáár word ik gelukkig van!

Laat nu net de volgende quote één zijn waar ik heel hard in geloof:

Do more of what makes you happy.

Note to self: laat de perfectionist in jezelf los en wacht niet tot de perfecte zin, de perfecte infhoud of de perfecte foto klaar is om een nieuwe blogpost te schrijven.